" เด็กๆ ล้วนเป็นลูกของพระ "

 

บ่ายวันอาทิตย์นี้ ฉันชื่นชมกับตัวเองที่ขยันจัดแจงเรื่องจิปาถะในห้องทำงานได้หลายอย่าง พร้อมกับความคิดเรื่อยเปื่อย ในเรื่องนั้น – เรื่องนี้ แล้วความคิดของฉัน...ก็มาหยุดเอาที่เรื่องหนึ่ง...ที่ฉันรู้สึกแช่มชื่นในจิตใจ...เมื่อคิดถึงมันขึ้นมาอีก

หลายสัปดาห์ก่อนปิดเทอมต้น นักเรียนชายหน้าตาไม่ค่อยจะน่ารัก ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๓ จำนวน ๕ คน ถูกคุณครูส่งตัวมาหาฉัน เพื่อให้ดำเนินการตามขั้นตอนของฝ่ายงานปกครองในโรงเรียน

ฉันถอนใจกับความเกเรในช่วงวัยรุ่น (วัยวุ่น) ของพวกเขา แม้ไม่ถึงขั้นเกเรมากนัก แต่พวกเขาก็สร้างกรณี...ทำให้ครูประจำชั้นของพวกเขาเหนื่อยหน่ายหัวใจ... ฉันสอบถามพวกเขาจนแน่ใจว่า...พวกเขาสมแก่การถูกทำโทษ พร้อมกับบันทึกรายงานไว้ตามระเบียบ ฉันสำทับพวกเขาด้วยการอบรมสั่งสอนยาวเหยียด และหวังว่า...พวกเขาจะไม่กลับไปเกเรอีก

การทำโทษได้เริ่มต้นขึ้น ด้วยข้อตกลงที่ว่า...พวกเขาทั้ง ๕ จะต้องทำกิจกรรมจิตอาสา คือ ไปเยี่ยม “ยายจัน” ที่กระต๊อบ ข้างวัดพุทธ ซึ่งอยู่หลังโรงเรียน (ระยะเดินเท้า ประมาณ ๑๐ – ๑๕ นาที) เป็นเวลา ๕ ครั้ง ทุกเที่ยงวันพุธ โดยใช้เวลาหลังรับประทานอาหารกลางวันของพวกเขา

“ยายจัน” คือ ใคร ยายจัน คือ หญิงชรา อายุ ๗๐ กว่า ชาวอีสาน ที่ลูกไม่เลี้ยงดู ต้องมาอาศัยหลานชายและหลานสะใภ้ในกระต๊อบ มีอาชีพเก็บขวดเปล่าขาย...เพื่อเลี้ยงชีพ ยายจันได้กลายเป็นทูตสวรรค์อาวุโส...ที่ฉันเลือกสรรไว้เป็นครั้ง เป็นคราว ที่จะให้เด็กมีกิจกรรมไถ่โทษ......

และแล้ว ภาคเรียนที่สองได้เริ่มขึ้น พวกเขา...สามคนจากห้าคน มาหาฉันที่ห้องทำงาน พร้อมมีสบู่ แป้ง กับยาสระผม มากันคนละชิ้น พวกเขามาขออนุญาตไปเยี่ยมยายจันอีก แน่ละ ฉันอนุญาตให้พวกเขาออกไปเยี่ยมยายจัน

ความรู้สึกของฉันแตกต่างไปจากเมื่อเทอมที่แล้วอย่างสิ้นเชิง และมากกว่า...ความรู้สึกที่แตกต่างนั้น...พวกเขาสอนฉันให้รู้ว่า...พระรักพวกเขา พวกเขาเป็นลูกของพระ พวกเขาสามารถเป็นคนดีได้ เพียงแต่ฉัน...ต้องให้โอกาสพวกเขา ฉันต้องเป็นเครื่องมือของพระ ที่จะส่งเสริมและสนับสนุนเด็กๆ ให้เป็นคนดี พวกเขาเป็นคนดีได้ และเป็นคนดี...ได้มากด้วย

 

--กลับสู่ "บทความ..เก็บตกชีวิต"--