มุมมองต่อเยาวชนในยุคปัจจุบัน – ภารกิจหน้าที่ และการปฏิบัติต่อเยาวชนในภาระงานของซิสเตอร์

ห้อง ป.6/2 ปีการศึกษา 2554  นับว่าเป็นห้องเรียนห้องที่ 2 ที่ซิสเตอร์ได้เป็นครูประจำชั้นอย่างเต็มตัว  เด็กห้อง2 มีจำนวน 33 คน ชาย 15 คนและหญิง 18 คน  เป็นเด็กระดับปานกลางมีทั้งที่เรียนรู้ได้ไวและปานกลางคละกันไป แต่ที่โดดเด่นที่สุดใน 3 ห้องคือ ห้อง 2 เป็นห้องที่มีสีสันสดใส  และส่งเสียงได้ดังที่สุด  แต่ที่น่าประทับใจก็คือ เด็กๆ  มีความรักและสามัคคีกันในกลุ่มเพื่อน โดนเพื่อนแกล้ง เพื่อนอำ ก็ให้อภัยได้ตลอด  บางคนมีจิตเมตตาชอบทำบุญ  ขอให้บอกควักให้ได้ทันที มีความกตัญญู ดูแลรับผิดชอบครอบครัว  พร้อมที่จะรับการอบรมสั่งสอน  ไม่ก้าวร้าว  บางคนมีลักษณะความเป็นผู้นำ  ชอบจัดการ  ออกคำสั่ง  บางคนชอบเล่นเป็นเด็กๆ  สนุกสนาน  มีอารมณ์ขัน  บางคนก็พูดมาก  ชอบเล่าเรื่องคนอื่น  เล่าได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องตัวเอง  บางคนเรียบร้อย  พูดน้อย  ยอมเพื่อนตลอด  อ่อนโยน  ขี้อาย  บางคนก็รู้จักเอาตัวรอด  หลบหลีก  ลื่นไหลได้ตลอด  เรียกได้ว่าครบรสในห้องเดียว...  ซึ่งเด็กๆทั้ง 3 ห้องที่ได้สอน  ก็มีลักษณะเหล่านี้ คลุกคละกันไป  เพียงแต่ระดับของสีสันห้อง 2 จะเข้มข้นและหลากหลายได้รสชาติ เพราะได้ชิมเองเกือบทุกวัน

ซิสเตอร์มีโอกาสมาเป็นครูประจำชั้น ป.6/2 ในเทอมที่ 2 เพราะมาแทนคุณครูที่เปลี่ยนงานไป  ก่อนที่จะมาเข้ารับหน้าที่ครูประจำชั้น  ป.6/2 เป็นห้องที่ถูกจับตามองมากที่สุดในเรื่องความสะอาด และระเบียบวินัยของห้อง  (เพราะเป็นคนเดินตรวจห้องเรียนเอง)  คะแนนของห้องต่ำเตี้ยเรี่ยดิน  เมื่อซิสเตอร์มารับหน้าที่  สิ่งแรกที่ตั้งใจคือ  ต้องปรับระบบใหม่ ทั้งห้องเรียนและตัวนักเรียน  เมื่อต้องลงทุน ย่อมต้องหวังผลกำไร  และนักเรียนทุกคนในห้องเป็นเจ้าของกิจการที่ต้องทำกำไร  ไม่ตกในความประมาท  เริ่มจากห้องเรียนต้องสะอาด และเรียบร้อยตลอดเวลา  โต๊ะ เก้าอี้  ชั้นวางรองเท้า  ชั้นวางหนังสือ  มุมหนังสือ  บอร์ด  ชอล์ก  แปรง  มุมอุปกรณ์ทำความสะอาด  เรียกได้ว่าทุกอย่างในห้องเรียน  ทุกคนร่วมกันรับผิดชอบ  อะไรชำรุด หลุด ร่วง  ถ้าซ่อมได้เองให้ทำทันทีไม่ต้องรอ  ซ่อมเองไม่ได้ต้องบอกซิสเตอร์  ให้รับรู้และหาวิธีแก้ไขต่อไป หลังจากที่ได้ปรับเปลี่ยนโฉมหน้าของห้องและพฤติกรรมนักเรียนกันใหม่ ก็ไม่เสียแรงเปล่า จากที่เคยได้คะแนนห้องอันดับที่เกือบสุดท้าย กลายมาเป็นที่หนึ่งของโรงเรียน สร้างความตื่นตะลึงและปลื้มปิติแก่ทุกคนในห้องอย่างมาก

สรุปได้ว่า เด็กๆ เป็นวัยที่พร้อมจะปรับปรุง เปลี่ยนแปลง และพัฒนาตนเองได้เสมอ อยู่ที่การเสริมแรงของผู้ให้การอบรม ดูแล สั่งสอน  เราอยากจะให้เขาเป็นอย่างไร  เราก็ค่อยๆ ปั้นให้เขาเป็นอย่างนั้น แต่ที่สำคัญคือต้องคอยติดตาม สอดส่อง  ดูแลเขาเสมอ  และเมื่อมีอะไรที่ต้องว่ากล่าวตักเตือนให้ทำทันที  เพื่อเขาจะสามารถมีความคิดและวิจารณญาณที่ถูกต้องเหมาะสม  รู้ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ  สามารถเลือกทำหรือตัดสินสิ่งต่างๆ ด้วยมโนธรรมที่ถูกต้องและชัดเจนต่อไป

อุปสรรค ปัญหาที่พบ วิธีแก้ไข

การอยู่กับเด็กๆ ระดับป. 6 เป็นวัยที่เปี่ยมไปด้วยพลัง  มีความซุกซน  มีความน่ารัก  ตื่นตัว  เริ่มที่จะมีความคิดเป็นของตัวเอง  ยังมีความน่ารัก สดใส อยู่พอสมควร  ยังเป็นวัยที่พร้อมจะรับฟังและทำความเข้าใจได้ไม่ยาก  แต่วัยมัธยมเป็นวัยที่ต้องให้ความสนใจเป็นพิเศษ เพราะค่อนข้างมีความคิดเป็นของตัวเองพอสมควร  มีโลกส่วนตัว  ให้ความสำคัญกับเพื่อน  ต้องการการเป็นที่ยอมรับ  ชอบความเสียง ความท้าทาย  อยากลอง อยากเรียนรู้  การอยู่กับเด็กมัธยมจึงเป็นเรื่องที่ต้องให้ความสำคัญจริงๆ  แต่ในโรงเรียนยอแซฟพิจิตร ก็ไม่ค่อยมีปัญหาอะไรรุนแรง มีบ้างที่ไม่รับผิดชอบตัวเอง  ขาดเรียน  ไม่ส่งงาน  ไม่มีระเบียบ เช่น ในเรื่องทรงผม การแต่งกาย  มารยาท  ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดา  ที่จะพบเจอได้บ้างในแต่ละรุ่น  แต่เราก็พยายามเน้นย้ำ  ต้องมีการพบปะ พูดคุย  ตกลงกติกามารยาทกันก่อน  พูดภาษาเดียวกันกับเขา  ให้เขาได้พูด อธิบาย  และให้โอกาสเขาแก้ไข  ให้เวลาเขาได้เปลี่ยนแปลงตัวเองอดทน  รอคอยอย่างมีความหวัง  ติดตามเขาอยู่ห่างๆ  ให้กำลังใจตามโอกาส  ไม่พลาดที่จะชมเชยเขาทันทีเมื่อเขามีอะไรก็แล้วแต่ที่ดีขึ้น  บางครั้งแม้ไม่ต้องพูดอะไร  แค่มองตาก็รู้ใจ

ความตั้งใจต่อภารกิจสำคัญที่ได้รับนี้

ในการทำหน้าที่  ที่ยอแซฟพิจิตรแห่งนี้  ต้องขอสารภาพว่า มีหลายรสชาติจริงๆ  มีทั้งช่วงที่ฮึกเหิม อยากทำโน่นทำนี่มากมาย  มีช่วงที่รู้สึกเต็มไปด้วยความขอบคุณพระเจ้า สำหรับขนมหวานที่พระองค์ก็ใจดีให้ได้ลิ้มลองอยู่เสมอ 

ขอบคุณพระองค์ที่ส่งมาอยู่ในที่แห่งนี้  ที่มีแต่ความสบายใจและได้เรียนรู้งานต่างๆ มากมาย  เก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่มีค่าอย่างรู้คุณ  อีกทั้งยังมีช่วงเวลาที่หมดกำลังใจ อยากจะหยุดทำทุกสิ่งทุกอย่าง  ไม่มีแรงบันดาลใจให้อยากทำงาน  ได้แต่เดินร้องไห้อย่างอึดอัดใจ  มีช่วงเวลาที่รู้สึกเจ็บร่วมไปกับบางคน มีช่วงเวลาที่ต้องหยุดและภาวนาอย่างตั้งใจเพื่อขอความสว่าง  ความเข้าใจ  ความเข้มแข็งและการกลับใจจากภายในจริงๆ  และจนถึงวันนี้  ความรู้สึกที่ยังหลงเหลืออยู่คือ....

ขอบคุณพระองค์ที่ให้ลูกได้ผ่านวันเวลาเหล่านั้นมาได้  ทำให้ลูกได้เรียนรู้โลก  วงการการศึกษาและสังคมไทย  มากขึ้น  เข้าใจความรู้สึกของคนอื่นแบบของจริงไม่ใช่ในทฤษฎี หรือคำบอกเล่าเท่านั้น  ได้เรียนรู้ว่า ที่ผ่านมาเรามองในมุมของเรามากจนเกินไปจริงๆ   โลกแคบ  คิดว่าเราทำถูกและเหมาะสมที่สุดแล้ว  แต่จริงแล้ว  มันมีอะไรที่ลึกกว่านั้น  ทุกคนผิดพลาดได้  ทุกคนควรได้รับโอกาสทำให้กลับมายืนและมองตรงไปข้างหน้าได้อีก  และพร้อมจะพุ่งชนเป้าหมายต่อไปด้วยมุมมองชีวิตแบบใหม่ๆ  ความเข้าใจใหม่ๆ  และวิธีการใหม่ๆ