ช่วงนี้...ขอนำท่านผู้อ่านไปสู่ซิสเตอร์รุ่นไม่อาวุโสมากนัก และก็ไม่สาวจนเกินไป จะเรียกว่าวัยกำลังทำงานก็ว่าได้   ซิสเตอร์ท่านนี้พวกเราเรียกท่านติดปากว่า"พี่เล็ก"  (อีกเล็กหนึ่งในบรรดาหลายๆเล็ก)

พี่เล็กของพวกเราปัจจุบัน ประจำที่อารามศูนย์กลางบ้านแม่  เป็นรองอธิการิณีบ้าน และเป็นธุรการของโรงเรียนสตรีมารดาพิทักษ์ จันทบุรี ด้วยในเวลาเดียวกัน 

วันแรกที่ก้าวเข้ามาในนวกสถานหัวไผ่  ก็ได้พบกับรุ่นพี่หลายๆคนที่ใจดี และแบ่งปัน หนึ่งในบรรดาพี่เหล่านั้นก็คือพี่เล็ก สุมาลี  โชติผล  ตอนนั้น...พี่ขาเป็นโนวิสปีสอง  เมื่อพี่รู้ว่าฉันไม่มีกระโปรง  และรองเท้าสำหรับไปวัด  พี่ก็ไปเอามาให้ ตอนนั้นตัวเราเท่าๆกัน แม้เวลาจะผ่านมาหลายปี แต่พี่ก็เล็กก็ยังคงเหมือนเดิม รูปร่างเล็กกระทัดรัด...ไม่เปลี่ยนแปลง และความใจดี ที่ไม่อาจลืมได้ เป็นความประทับใจที่ฉันจำได้ถึงแม้จะล่วงเลยมาถึง สามสิบกว่าปีแล้ว...

นอกจากนั้น ฉันยังเห็นความมีอารมณ์ดีของพี่เล็กคนนี้ ท่านจะคุยตลกและมักจะมีเรื่องขำๆเสมอ  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลามีงานแสดงละคร  พี่จะเรียกเสียงฮาได้อย่างดี

วันนี้ที่พี่เล็กต้องรับภาระอันหนักหน่วง แต่ก็ยังคงไม่ทิ้งบุคลิกที่ร่าเริง มีอารมณ์ขัน  เปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นดี  บางเรื่องดูเหมือนจะเครียดหนัก แต่เมื่อพี่เล็กเล่าให้พวกเราฟังก็จะทำให้พวกเราขำกลิ้งทุกครั้งไป 

สิ่งเหล่านี้ไม่ได้จางหายไปเลย รวมถึงการบริการรับใช้ และการแบ่งปันอีกด้วย  ไม่ว่าจะเป็นงานอะไรที่พี่เล็กช่วยได้ท่านจะไม่รอช้า จัดการให้เรียบร้อยทุกสิ่งทุกอย่างไป

ปลายเดือนนี้พวกเราก็จะฉลองศาสนนามของพี่เล็ก  คุณยายอันนา ผู้เข้มแข็งในการบริการ รับใช้ด้วยหัวใจที่ร่าเริงยินดี ไม่มีปริบ่น   ขอกุศลแห่งการฝึกหัดตนของที่จงส่งผลให้พี่มีความสุขความยินดีเสมอ...

งานจะหนักอย่างไรพี่ไม่บ่น จจจพี่อดทนเริงร่าพาสุขสันต์ จจจจจถึงร่างนั้นอ้วนสั้นพลันว่องไว        ยึดพระไว้ให้คงมั่นอย่าผันแปร

(เล่าโดย..ซิสเตอร์ขวัญเรียม)